Bhagavad Gita: Chapter 12, Verse 13-14

அத்³வேஷ்டா¹ ஸர்வபூ⁴தா¹நாம் மைத்¹ர:க¹ருண ஏவ ச¹ |

நிர்மமோ னிரஹங்கா¹ர: ஸமது³:க²ஸு²: க்ஷமீ ||13||
ஸந்து¹ஷ்ட¹: ஸத¹த¹ம் யோகீ³ யதா¹த்¹மா த்³ருட⁴னிஶ்ச¹ய: |

மய்யர்பி¹த¹மனோபு³த்³தி⁴ர்யோ மத்³ப⁴க்¹த¹: ஸ மே ப்¹ரிய: ||14||

அத்வேஷ்டா—தீங்குமனப்பான்மை இல்லாதவர்கள்; ஸர்வ-பூதாநாம்—எல்லா உயிர்களிடத்தும்; மைத்ரஹ—நட்புணர்வுடன் இருப்பவர்கள்; கருணஹ—இரக்கத்துடன் இருப்பவர்கள்; ஏவ—உண்மையில்; ச—மற்றும்; நிர்மமஹ—பற்றுலிருந்து விடுபட்டு; நிரஹங்காரஹ--—அகங்காரத்திலிருந்து விடுபட்டு; ஸம—ஸமமான மனநிலையுடன்; துஹ்க-—துன்பத்திலும்;ஸுகஹ—--மகிழ்ச்சியிலும்;க்ஷமீ—--மன்னிக்கும் தன்மையுடன்; ஸந்துஷ்டஹ----மனநிறைவுடையவர்; ஸததம்—--நிலையாக; யோகி—--பக்தியில் ஐக்கியமான; யத-ஆத்மா—--சுய கட்டுப்பாடுடன் இருப்பவர்; த்ருட-னிஶ்சயஹ —உறுதியான தீர்மானம் உள்ளவர்; மயி—எனக்கு; அர்பித—அர்பணிக்கப்பட்ட; மனஹ—மனதுடன்; புத்திஹி--—புத்தியுடன்; யஹ--—எவர்கள்; மத்-பக்தஹ---என் பக்தர்கள்களோ; ஸஹ--—அவர்கள்; மே--—எனக்கு; ப்ரியஹ---மிகவும் பிரியமானவர்கள்

Translation

BG 12.13-14: எல்லா உயிர்களிடத்தும் துவேஷம் இல்லாத, நட்பும் கருணையும் கொண்ட அந்த பக்தர்கள் எனக்கு மிகவும் பிரியமானவர்கள். மகிழ்ச்சி மற்றும் துன்பத்தில் சமன்படுத்தப்பட்ட அவர்கள் உடமைகள் மற்றும் அகங்காரத்தின் மீதான பற்றுதலிலிருந்து விடுபட்டவர்கள், மற்றும் எப்போதும் மன்னிப்பவர்கள். எப்பொழுதும் மனநிறைவு நிறைந்த அவர்கள், பக்தியில் என்னுடன் சீராக ஒன்றுபட்டவர்கள், சுய கட்டுப்பாடு மற்றும் உறுதியான தீர்மானத்துடன், மனத்திலும் புத்தியிலும் எனக்கே அர்ப்பணிக்கப்பட்டவர்கள்.

Commentary

அவரது தனிப்பட்ட வடிவத்தின் மீதான பக்தி சிறந்தது என்பதை உறுதிப்படுத்தும் வகையில், ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் தனது அன்பான பக்தர்களின் குணங்களை 13 முதல் 19 வரையிலான வசனங்களில் விளக்குகிறார்.

அனைத்து உயிர்களிடத்திலும் தீங்கிழைக்காதவர்: அனைத்து உயிரினங்களும் கடவுளின் சிறிய பகுதிகள் என்பதை பக்தர்கள் உணர்கிறார்கள். அவர்கள் பிறர் மீது பொறாமை கொண்டால், அது கடவுள் மீது பொறாமை கொள்வதற்கு சமம். எனவே, பக்தர்கள் தங்களிடம் பகை கொள்பவர்களிடமும் துவேஷம் இல்லாமல் இருக்க வேண்டும்.

நட்பும் கருணையும்: ஒரே கடவுளின் குழந்தைகளாக இருப்பதன் மூலம் பக்தி அனைத்து உயிரினங்களுக்கும் ஒற்றுமை உணர்வை தோற்றுவிக்கிறது பிறரை தனக்குப் அயலார் ஆகப் பார்க்கும் எண்ணம் துடைத்தழிக்கப்படுகிறது. இது பக்தர்களிடம் அன்பையும், பிறர் துன்பங்கள் மீது அனுதாபத்தையும் வளர்க்க வழிவகுக்கிறது.

உடைமைகள் மற்றும் அகங்காரத்தின் மீதான பற்றுதல் இல்லாதது: பக்தியின் மிகப்பெரிய எதிரி பெருமை. ஒருவர் சுயநினைவைக் கடைப்பிடித்தால் மட்டுமே ஆன்மீகப் பாதையில் முன்னேற முடியும். திறமையான பக்தர்கள் இயல்பாகவே பணிவுடன், அவர்களின் ஆளுமையிலிருந்து பெருமை மற்றும் உரிமையை அகற்றிவிடுகிறார்கள், அதே போல் உடல் என்ற தவறான அடையாளத்தையும் நீக்குகிறார்கள்.

மகிழ்ச்சியிலும் துன்பத்திலும் சமநிலை: முயற்சிகள் மட்டுமே தங்கள் கைகளில் உள்ளன, ஆனால் முடிவுகள் கடவுளின் கைகளில் உள்ளன என்று பக்தர்கள் நம்புகிறார்கள். அவர்கள் வழியில் எந்த முடிவு வந்தாலும், அவர்கள் அதை கடவுளின் விருப்பமாகப் பார்க்கிறார்கள் மற்றும் அவற்றை சமமாக ஏற்றுக்கொள்கிறார்கள்.

எப்போதும் மன்னிப்பவர்கள்: பக்தர்கள் தங்கள் உணர்ச்சி திருப்திக்காக தவறு செய்பவர்களை தண்டிக்க நினைக்க மாட்டார்கள். இப்படிப்பட்ட எதிர்மறை எண்ணங்களை மற்றவர்களிடம் வைப்பது ஒருவரின் சொந்த பக்தியை அழிக்கிறது. எனவே, சாதனை படைத்த பக்தர்கள், எல்லாச் சூழ்நிலைகளிலும் மன்னிக்க முடியாத எண்ணங்களைக் கடைப்பிடிக்க மறுத்து, தவறு செய்பவர்களைத் தண்டிக்கும் பணியை கடவுளிடம் விட்டுவிடுகிறார்கள்.

எப்பொழுதும் மனநிறைவு மனநிறைவு என்பது நமது உடைமைகளை அதிகரிப்பதால் அல்ல, மாறாக நமது தேவைகளைக் குறைப்பதன் மூலம் கிடைப்பது. பக்தர்கள் இனி புல பொருள்களை இன்பத்தின் ஆதாரமாகக் கருதுவதில்லை, எதைப் பெற்றாலும் அதில் திருப்தி அடைகிறார்கள்.

பக்தியில் என்னுடன் நிலையாக ஐக்கியம்: முன்பு விளக்கியபடி, ‘யோக்’ என்றால் சங்கமம். பக்தர்கள் யோகிகளாக இருக்கிறார்கள், ஏனென்றால் அவர்களின் உணர்வு கடவுளில் ஈர்க்கப்படுகிறது இந்த ஈர்ப்பு தற்காலிகமானது அல்லாமல் நிரந்தரமானது மற்றும் நிலையானது, ஏனெனில் அவை கடவுளுடனான உறவில் நிறுவப்பட்டுள்ளன.

உறுதியான தீர்மானம்: உறுதியின் தரம், உறுதியான புத்தியைக் கொண்டிருப்பதால் வருகிறது. பக்தர்கள் தங்கள் புத்தியை வேத அறிவு மற்றும் குருவின் அறிவுறுத்தல்களுடன் பிணைப்பதால், உலகம் முழுவதும் அவர்களை நம்ப வைக்க முயன்றாலும், அவர்கள் தங்கள் நிலையிலிருந்து ஒரு அங்குலம் கூட விலகுவதில்லை.

மனதும் புத்தியும் எனக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்டது: ஆன்மா அதன் உள்ளார்ந்த இயல்பினால் கடவுளின் சேவகனாக உள்ளது, மேலும் இந்த அறிவால் நாம் ஞானம் பெறும்போது, நாம் இயற்கையாகவே ஒப்புயர்வற்ற இறைவனுக்கு நம்மை அர்ப்பணிக்கிறோம். இந்த சரணாகதியில் மனமும் புத்தியும் முதன்மையானவை. அவற்றை கடவுளுக்கு அர்ப்பணிக்கும்போது, நமது ஆளுமையின் எஞ்சியிருக்கும் உடல், வேலை செய்யும் உணர்வுகள், அறிவு உணர்வுகள், உலக உடைமைகள் மற்றும் ஆன்மா - இயற்கையாகவே அவருடைய சேவையில் அர்ப்பணிக்கப்படும்.

இந்த குணங்களை வெளிப்படுத்தும் பக்தர்கள் தனக்கு மிகவும் பிரியமானவர்கள் என்று ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் கூறுகிறார்.